Η ιστορία και το μέλλον της δημιουργίας δημόσιων χώρων για τις γυναίκες

Γνωρίζατε ότι και μόνο η σκέψη ότι γυναίκες που πήγαιναν στην τουαλέτα ήταν η αιτία για μια ιστορική δικαστική υπόθεση στο Κάμντεν του Λονδίνου; Η ερώτηση που τέθηκε ήταν: Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε τουαλέτες για γυναίκες με τρόπο που οι άνδρες δεν χρειάζεται καν να φανταστούν τις πραγματικές τους ανάγκες; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ευκολότερη λύση ήταν να τις τοποθετήσετε υπόγεια. Θα μπορούσε αυτό να είναι ένα ασφαλές μέρος για τις γυναίκες σήμερα; Επίσης, τι καθιστά μια πόλη ένα μέρος για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες;

Ο Γουόλτερ Μπέντζαμιν καθόρισε κάποτε τη σύγχρονη πόλη ως ένα μέρος όπου ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να περπατήσει χαλαρός, απαρατήρητος, ο άνθρωπος της αναψυχής, ο Flâneur ή περιπατητής. Έχοντας υπόψη αυτόν τον ορισμό, θα μπορούσε κανείς να δει την αστική ανάπτυξη και να παρατηρήσει ότι η σύγχρονη γυναίκα δεν μπόρεσε να ταυτιστεί με την εικόνα του Flâneur. Η αστική ανάπτυξη μέσω των μεταφορών δεν έλαβε από την αρχή υπόψη το ύψος ή τα ρούχα των γυναικών και οι λύσεις για να διευκολυνθεί η έξοδος των γυναικών με τα παιδιά δεν ήταν προτεραιότητα  ιστορικά, ενώ η χαλαρή και απαρατήρητη βόλτα εξακολουθεί να φαίνεται σαν ένα φανταστικό όνειρο για πολλές γυναίκες.

Πού ταιριάζουν λοιπόν οι γυναίκες στην εικόνα της σύγχρονης πόλης; Και πώς θα έμοιαζε μια πόλη αν αλλάζαμε προοπτική; Σε μια πραγματικά εκπληκτική διάλεξη, η Dr.Jacqueline Taylor περιγράφει τη φεμινιστική πόλη ως ένα μέρος όπου η οργάνωση, ο σχεδιασμός, οι μεταφορές και οι υποδομές προσανατολίζονται γύρω από εκείνους που λειτουργούν πέρα από τις εννέα με πέντε, το τυπικά ωράριο γραφείων, είτε νωρίς το πρωί είτε αργά το βράδυ, όπου οι γυναίκες μπορούν να είναι ανεξάρτητες, αυτάρκεις και ασφαλείς.

Κατά συνέπεια, υπάρχουν πολλά παραδείγματα γυναικών που σχεδιάζουν το πρόγραμμά τους για τις ίδιες και άλλες γυναίκες, και πραγματοποιώντας το, εισάγουν νέες αστικές έννοιες, εξετάζουν νέους τρόπους ζωής και ενθαρρύνουν τις γυναίκες γύρω τους. Για παράδειγμα, η Margarete Schutte-Lihotzky από την Αυστρία η οποία σχεδίασε την «κουζίνα της Φρανκφούρτης». Δημιούργησε έναν χώρο, ο οποίος παραδοσιακά θεωρείται ως χώρος για τις γυναίκες, πιο λειτουργικό και αποτελεσματικό, όπου οι γυναίκες θα μπορούσαν να έχουν περισσότερο χρόνο μακριά από τα οικιακά τους καθήκοντα.

Συνολικά, η δημιουργία μιας φεμινιστικής πόλης, που σημαίνει ότι λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες και τις καθημερινές συνήθειες των γυναικών στο σχεδιασμό και τους χώρους της, είναι ένα διαρκές πείραμα. Είναι ένα πείραμα που συνδέει μεγάλα μυαλά και συλλέγει έμπνευση από γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει ελπίδα, προσκαλώντας τις γυναίκες στις διαδικασίες αστικού σχεδιασμούˑ η σύγχρονη πόλη θα μπορούσε στο μέλλον να είναι μια πόλη όπου όλοι οι πολίτες αισθάνονται ασφαλείς και ελεύθεροι με ίσους όρους.